Matematyczne Andrzejki Tomasz Grebski

Andrzejki to bez
wątpienia drugi po Sylwestrze wieczór taneczny. Andrzeje w tym dniu świętują
szczególnie. Poszukajmy polskich Andrzejów – matematyków. Przedstawiam
sylwetki Andrzejów - matematuków, które udało mi się znaleźć w zasobach
Internetu.
 |
Andrzej
Pelczar
(ur. 12 kwietnia 1937 w Gdańsku, zm. 18 maja
2010 w Krakowie) – polski matematyk, profesor, w latach 1990–1993 rektor
Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W 1959 ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W
latach 1959–1960 był stypendystą Instytutu Matematycznego PAN, w latach
1960–1961 był asystentem w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W
1961 powrócił na Uniwersytet Jagielloński. Tam uzyskał stopień doktora
(w 1964 na podstawie pracy O istnieniu i jednoznaczności rozwiązań
problemu Darboux dla równań różniczkowych cząstkowych rzędu drugiego,
typu parabolicznego napisanej pod kierunkiem Tadeusza Ważewskiego) i
doktora habilitowanego (w 1972 na podstawie rozprawy zatytułowanej On
some extensions of the retract theorem of Ważewski). W 1980 otrzymał
tytuł profesora, został profesorem nadzwyczajnym, a w 1989 profesorem
zwyczajnym. W latach 1981–2007 kierował Zakładem Równań Różniczkowych w
Instytucie Matematyki UJ, w latach 1981–1984 i 1987–1990 był dyrektorem
IM UJ, w latach 1984–1987 prorektorem ds. studenckich UJ, a w latach
1990–1993 rektorem UJ.
Specjalizował się w zakresie analizy matematycznej, układów dynamicznych
i równań różniczkowych, kontynuował pracę Tadeusza Ważewskiego.
Publikował podręczniki akademickie, w tym monografię poświęconą
równaniom różniczkowym. Zajmował się też historią matematyki polskiej.
Od 1962 był członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego, w tym w
latach 1975–1977 prezesem oddziału krakowskiego, w latach 1985–2010
członkiem zarządu, w latach 1985–1987 wiceprezesem, a w latach 1987–1991
prezesem PTM. Należał do założycieli European Mathematical Society, w
latach 1997–2000 był jego wiceprzewodniczącym. W latach 1993–1996 był
wiceprzewodniczącym, a w latach 1996–2002 przewodniczącym Rady Głównej
Szkolnictwa Wyższego. Od 1998 był członkiem korespondentem, od 2008
członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności, w latach 2008–2010
dyrektorem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii PAU. W latach 1979–1993
był członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Wiadomości
Matematyczne”, a w latach 1991–1996 członkiem komitetu redakcyjnego
miesięcznika „Delta”.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Pelczar)
|
 |
Andrzej Krzywicki
(ur. 2 lutego 1928 w Puławach) – polski
matematyk, profesor nauk matematycznych, pracownik Uniwersytetu Wrocławskiego.
Od 1949 był pracownikiem Uniwersytetu Wrocławskiego. Doktoryzował się w 1957 (na
podstawie pracy Sur la force frontale exercèe sur un obstacle par un liquide
visqueux compressible napisanej pod kierunkiem Witolda Wolibnera i Jana
Rzewuskiego), habilitował w 1967, w 1996 otrzymał tytuł profesora nauk
matematycznych. W swych pracach kontynuował prace Witolda Wolibnera, zajmował
się m.in. równaniami różniczkowymi cząstkowymi. Razem z Jackiem Szarskim i
Nachmanem Aronszajnem uzyskał twierdzenie o silnej przedłużalności rozwiązań
pewnych równań eliptycznych. W 1970 otrzymał Nagrodę Polskiego Towarzystwa
Matematycznego im. Stanisława Zaremby. W kwietniu 1978 został członkiem
Towarzystwa Kursów Naukowych. W 2005 został odznaczony Złotym Medalem
Uniwersytetu Wrocławskiego.
(https://www.math.uni.wroc.pl/users/krzywick)
|
 |
Andrzej Zięba
(ur. 28 stycznia 1929 w Sporyszu (obecnie
dzielnica Żywca), zm. 8 sierpnia 1986 w Wiedniu) – polski matematyk, astrofizyk,
nauczyciel i wykładowca akademicki, związany z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w
Opolu oraz Uniwersytetem Jagiellońskim. Ukończył szkołę podstawową w Żywcu, a
następnie szkołę średnią. Studiował matematykę na Uniwersytecie Wrocławskim,
należąc do uczniów Hugona Steinhausa. W 1959 roku podjął pracę w Wyższej Szkole
Pedagogicznej w Opolu, gdzie rok później objął stanowisko dziekana Wydziału
Matematyczno-Fizycznego WSP, które pełnił do 1962 roku, zostając jednym z dwóch
prorektorów WSP (do 1968 roku). Po odwołaniu ze względów politycznych prof.
Maurycego Horna kierował faktycznie opolską uczelnią w okresie od 30 kwietnia do
30 sierpnia 1968 roku. W 1967 roku opublikował swoją głośną pracę pt. Teoria
gier różniczkowych, która przyniosła mu rozgłos ogólnoeuropejski. Trzy lata
później przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, gdzie wykładał
astrofizykę relatywistyczną i kosmologię. W roku 1971 uzyskał etat w
Obserwatorium Astronomicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Do 1975 roku
równocześnie pracował na pół etatu w opolskiej WSP. Działał w Stronnictwie
Demokratycznym. W latach 80. XX wieku emigrował z Polski, angażując się aktywnie
w pomoc dla NSZZ „Solidarność”. Na emigracji wykładał najpierw w Bazylei, a
następnie w Wiedniu, gdzie zmarł dość nieoczekiwanie w 1986 roku. Uchodził za
wybitną indywidualność naukową. Był szczególnie popularny wśród studentów ze
względu na swój bezpośredni stosunek do młodzieży. Wielokrotnie uczestniczył w
studenckich rajdach turystycznych. Należał do namiętnych palaczy, a z
papierosami nie rozstawał się nawet podczas wykładów. Od 1985 był członkiem
Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Zi%C4%99ba_(matematyk)
|
 |
Andrzej Turowicz
OSB (ur. 28 października 1904 w Przeworsku,
zm. 25 listopada 1989 w Tyńcu) – polski matematyk oraz zakonnik benedyktyn
(przyjął imię Bernard) i kapłan katolicki. W 1946 otrzymał stopień doktora
filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim, na podstawie rozprawy O funkcjonałach
multiplikatywnych ciągłych ("Annales Polonici Mathematici", XX, 1947). W 1963
uzyskał stopień doktora habilitowanego, w 1969 zostaje profesorem nadzwyczajnym
w Instytucie Matematycznym PAN. Publikował prace dotyczące równań różniczkowych,
analizy funkcjonalnej, algebry, teorii sterowania i teorii automatycznej
regulacji, rachunku prawdopodobieństwa, logiki matematycznej, teorii gier i
analizy numerycznej.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Turowicz
|
 |
Andrzej Schinzel
(ur. 5 kwietnia 1937 w Sandomierzu) –
polski matematyk, zajmujący się teorią liczb, członek rzeczywisty Polskiej
Akademii Nauk. Ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim w roku 1960.
Doktorat uzyskał pod kierownictwem prof. Wacława Sierpińskiego. Jest doktorem
habilitowanym od roku 1962, profesorem nadzwyczajnym od roku 1967, zwyczajnym od
roku 1974, członkiem-korespondentem PAN od roku 1979, członkiem rzeczywistym od
roku 1994. Pracuje w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk. W 1998
uhonorowany doktoratem honoris causa Uniwersytetu w Caen. 19 grudnia 2011 takim
samym tytułem uhonorował go Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Opublikował ponad 200 prac i zajmował się wieloma obszarami teorii liczb:
analityczną teorią liczb, algebraiczną teorią liczb, równaniami diofantycznymi,
geometrią liczb, szczególnie algebraicznymi i arytmetycznymi aspektami
wielomianów. W ciągu czterdziestu lat był wydawcą Acta Arithmetica. Do grona
jego doktorantów zaliczali się Henryk Iwaniec, Adam Grygiel i Roberto Avanzi. W
roku 1992 otrzymał Medal im. Stefana Banacha. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim
oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji
Narodowej. Jest członkiem i protektorem czynnym Archikonfraterni Literackiej w
Warszawie.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Schinzel)
|
 |
Andrzej Stanisław Mostowski
(ur. 1 listopada 1913 we Lwowie,
zm. 22 sierpnia 1975 w Vancouver, Kanada) – polski matematyk zajmujący się
głównie podstawami matematyki, przedstawiciel warszawskiej szkoły matematycznej.
Syn Stanisława. W 1931 roku ukończył gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie
i wstąpił na Uniwersytet Warszawski, gdzie studiował pod kierunkiem Tarskiego,
Kuratowskiego i Lindenbauma. Doktoryzował się w 1938 roku na podstawie rozprawy
O niezależności definicji skończoności w systemie logiki napisanej pod
kierunkiem Kuratowskiego i Tarskiego. Po inwazji niemieckiej w 1939 r. na Polskę
pracował jako księgowy. W latach 1942-1944 uczył na Tajnym Uniwersytecie
Warszawskim. We wrześniu 1944 roku ożenił się z Marią Matuszewską. Po powstaniu
warszawskim Niemcy chcieli wysłać go do obozu koncentracyjnego, ale dzięki
pomocy pielęgniarek ukrył się w szpitalu. Habilitował się w 1945 roku na
Uniwersytecie Jagiellońskim. Od roku 1946 aż do śmierci pracował na
Uniwersytecie Warszawskim; od 1947 roku jako profesor nadzwyczajny na tej
uczelni, a od 1951 roku jako profesor zwyczajny. W roku akademickim 1948-1949
pracował w Instytucie Badań Zaawansowanych w Princeton, w 1958-1959 wykładał na
Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a w 1969-1970 w All Souls College w
Oksfordzie w Wielkiej Brytanii. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu
Odrodzenia Polski (1954). W 1956 roku został członkiem korespondentem, a w 1963
roku członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk; w 1973 roku został członkiem
Fińskiej Akademii Nauk. W latach 1945-1975 (tj. od końca II wojny światowej do
swej śmierci) Mostowski był naukowcem, wokół którego środkowały się badania
podstaw matematyki w Polsce. Oprócz swoich uczniów, przede wszystkim na
Uniwersytecie Warszawskim i w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk,
Mostowski współpracował z wszystkimi polskimi grupami badaczy podstaw, tak
matematyki, jak i innych dziedzin ścisłych (np. informatyki) czy filozofii.
Książka Andrzej Mostowski and Foundational Studies zawiera szereg artykułów i
wspomnień poświęconych Mostowskiemu.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Stanis%C5%82aw_Mostowski)
|
 |
Andrzej Tadeusz Alexiewicz
(ur. 11 lutego 1917 we Lwowie,
zm. 11 lipca 1995) – polski matematyk, profesor Uniwersytetu im. Adama
Mickiewicza, doktor habilitowany, autor publikacji naukowych. W 1935 ukończył
Państwowe VI Gimnazjum Męskie im. Stanisława Staszica we Lwowie, po czym podjął
studia z zakresu fizyki, a później matematyki na Wydziale
Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1940, już podczas
pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa obronił pracę magisterską pisaną pod
kierunkiem Eustachego Żylińskiego. W 1941 został asystentem na Uniwersytecie. Po
wkroczeniu do Lwowa wojsk niemieckich wraz z wieloma innymi przedstawicielami
polskiej nauki i kultury znalazł schronienie przed represjami okupanta w
Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. W 1944 u
prof. Władysława Orlicza obronił doktorat na Tajnym Uniwersytecie we Lwowie. W
maju 1945 wraz z prof. Orliczem opuścił Lwów udając się do Poznania, gdzie
podjął pracę naukową na UAM. Na tej uczelni w 1948 roku uzyskał habilitację, w
1953 tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1961 zwyczajnego. Był najpierw
prodziekanem (1951-54), a później dziekanem (1954-55) Wydziału
Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego oraz prorektorem UAM (1956-59). Wykładał też
gościnnie na uczelniach amerykańskich. Przez 18 lat, do przejścia na emeryturę w
1987 roku piastował stanowisko dyrektora Instytutu Matematyki UAM. Był również
prezesem Oddziału Poznańskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego i Oddziału
Poznańskiego Towarzystwa Miłośników Lwowa. W 1952 otrzymał Nagrodę im. Stefana
Banacha. Pochowany na cmentarzu św. Jana Vianneya w Poznaniu.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Alexiewicz)
|
 |
Andrzej Jankowski
Urodził się 20 kwietnia 1938 roku w Toruniu.
Ojciec Andrzeja, pan Edward Jankowski aresztowany przez gestapo w Warszawie w
1942r., stracony został w Sachscnhausen-Oranicnburpu na początku 1945r. Po
wojnie pani Jankowska przeniosła się z synem do Gdańska. W roku 1955 Andrzej
ukończył w Gdańsku Technikum Przemysłu Okrętowego i rozpoczął studia
matematyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom magistra
otrzymał w czerwcu 1960 roku i w tym samym roku rozpoczął pracę jako asystent w
Seminarium Matematycznym w UMK. Na studiach interesował się początkowo
podstawami geometrii. Z okresu studiów pochodzi pierwsza jego praca na ten
temat. Przełom lat
pięćdziesiątych i sześćdziesiątych był przede wszystkim okresem wielkich
sukcesów topologii algebraicznej i różniczkowej. Znaleziono odpowiedź na wiele
klasycznych problemów. W pracach J. Milnora, S. Smale'a, J. F. Adamsa topologia
algebraiczna dowodziła siły i skuteczności swych metod. W tym też kierunku,
jeszcze podczas studiów, ewoluowały zainteresowania Andrzeja. Nie było to łatwe.
Tradycji topologii algebraicznej i różniczkowej w Polsce właściwie nie było.
Początkowo Andrzej bierze udział w seminarium z topologii i algebry
homologicznej prowadzonym na UMK przez A. Granasa. W tym okresie powstaje
wspólna z A. Granasem i K. Gębą praca z topologii nieskończenie wymiarowej. 1
października 1962 roku Andrzej przenosi się na Uniwersytet Warszawski, gdzie
rozpoczyna pracę jako starszy asystent. Doktorat, który przygotowuje, dotyczy
już topologii algebraicznej. W czerwcu 1966 roku broni pracy doktorskiej z
teorii homotopii O homotopijnej klasyfikacji odwzorowań. Tematem jej jest
konstrukcja teorii przeszkód do rozszerzania odwzorowań, dualnej do standardowej
teorii przeszkód opartej na rozkładzie Moore'a-Postnikowa odwzorowania. Teoria
Jankowskiego oparta jest na rozkładzie homologicznym odwzorowania (wg
Eckmanna-Hiltona). Streszczenie tej pracy zostanie później opublikowane w. W
październiku 1966 roku otrzymuje nominację na adiunkta Katedry Topologii UW. W
roku akademickim 1966/67 obok innych zajęć prowadzi seminarium z podstaw
topologii algebraicznej dla studentów oraz wykład monograficzny z algebry
homologicznej w ramach Międzyuczelnianej Rady Matematycznej. W ten sposób
rozpoczyna pracę mającą na celu przyciągnięcie studentów do topologii
algebraicznej i stworzenie grupy aktywnie się nią zajmującej. Seminarium to
będzie kontynuowane w następnych latach, podobnie jak wykłady monograficzne w
ramach Rady. W pracy tej towarzyszą mu wysiłki innych. W 1967 roku rozpoczyna
działalność ogólnopolskie seminarium z topologii algebraicznej, prowadzone przez
A. Granasa. W tymże 1967 roku odbywa się w Sopocie I Letnia Szkoła Topologii
Algebraicznej, zorganizowana przez A. Granasa i K. Gębę. W lalach następnych
organizowane będą dalsze szkoły tego rodzaju przy powiększanym się gronie
słuchaczy i z udziałem matematyków zagranicznych. Andrzej Jankowski w tym czasie
pracuje już w oddziale IM PAN w Sopocie uczestniczy w pracach seminarium
ogólnopolskiego i jest jednym z wykładowców na I Szkole. Odtąd będzie wykładał
na wszystkich kolejnych, a z czasem przejmie ich organizację i kierownictwo.
Dziedziną badań naukowych Andrzeja w latach 1966-1970 pozostaje nadal teoria
homotopii, ale do tego dołączają się badania w dziedzinie topologii
różniczkowej, a szczególnie teorii bordyzmów. W lutym 1969 roku Andrzej
przeniósł się z Uniwersytetu Warszawskiego do Instytutu Matematycznego Polskiej
Akademii Nauk, gdzie objął stanowisko adiunkta. Od jesieni 1969 rozpoczął
prowadzenie seminarium z topologii różniczkowej dla pracowników Instytutu,
Uniwersytetu i dla doktorantów. Za przedmiot wiodący seminarium wybrał działania
zwartych grup Liego na rozmaitościach. Ten temat będzie przez następne lata
dominował w pracach skupiającej się wokół niego grupy studentów, asystentów i
doktorantów.
W latach 1970-1971 powstaje praca Algebras of the cohomology operations in some
cohomology theories.
Powielona w sierpniu 1971 jako Preprint no 19 Instytutu Matematycznego PAN,
praca ta stała się jego rozprawą habilitacyjną; habilitował się na jej podstawie
w czerwcu 1972 roku. W grudniu 1970 roku Andrzej wyjeżdża na roczny staż naukowy
do Moskwy. Współpracuje tam z S.P. Nowikowem, A.S. Miszczenka, W.M.
Buchsztaberem i innymi. Po powrocie do Polski przenosi się do Gdańska. Pracuje w
Oddziale Gdańskim IM PAN. Prowadzi seminarium i wykład z topologii algebraicznej
przeznaczone dla doktorantów i młodej kadry. Jednocześnie prowadzi wykłady z
topologii i geometrii różniczkowej na nowo powstałym Uniwersytecie Gdańskim.
Prace Andrzeja powstałe w latach 1971-1973 zostały nagrodzone przez Polskie
Towarzystwo Matematyczne nagrodą im. S. Zaremby, przyznaną mu w 1974 roku. W
lutym 1975 przebywa przez miesiąc na Uniwersytecie w Oxfordzie na stypendium
Międzynarodowej Unii Matematycznej, wygłaszając referaty zarówno w Oxfordzie,
jak i w Cambridge, Londynie, Warwick i Manchester. W sierpniu 1975 roku Andrzej
Jankowski pojechał na wyprawę wysokogórską w Hindukusz z której już nie
powrócił. Został pochowany na plato na wysokości 7000 m. w masywie Tirich Mir.
(https://mat.ug.edu.pl/wp-content/uploads/2013/09/Andrzej-Jankowski.pdf)
|
|
Andrzej Zarach
(ur. 2 czerwca 1948 w Kościerzynie) - polski
matematyk, naukowiec, działacz opozycji PRL. Między 1965 a 1971 rokiem,
studiował na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego. Jako
student zdobył pierwsze miejsce na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Matematycznej w
1965 roku. Tytuł magistra uzyskał w 1971, po czym został zatrudniony jako
pracownik naukowy na Politechnice Wrocławskiej. Doktorat ukończył w 1976 roku. W
czerwcu 1980 roku otrzymał wymówienie z pracy, lecz był przywrócony we wrześniu
po sprzeciwie Rady Naukowej Instytutu. W 1990 roku emigrował do USA, gdzie
został profesorem matematyki na University of Pennsylvania.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Zarach)
|
|
Andrzej Góralski
(ur. 1936) – polski matematyk, metodolog,
teoretyk twórczości i heurysta, doktor habilitowany, profesor Akademii
Pedagogiki Specjalnej. Obronił pracę doktorską Badania dynamiki nieustalonej
wymiany ciepła w wymienniku-zasobniku pod kierunkiem doc. dr Leona
Kołodziejczyka. Sformułował zręby teorii twórczości i upowszechnił heurystykę w
Polsce. Wniósł wkład do metodologii badań naukowych, przede wszystkim przez
rozwinięcie statystyki kwalitatywnej oraz pedagogiki, przede wszystkim przez
uformowanie pedagogiki twórczości i pedagogiki zdolności. W latach 1968-1970
organizator Krajowej Dyspozycji Gazu. Od 1981 roku prowadzi kształcenie
pedagogów twórczości w różnych zakresach i na różnych szczeblach. Od 2002
prowadzi w Warszawie, Lwowie i w Mińsku międzyuczelniane Seminarium Teorii
Twórczości. Redaktor Naczelny pisma Wspólnotowość i postawa Uniwersalistyczna.
Wypromował 9 doktorów, sporządził 3 recenzje doktorskie i 2 recenzje
habilitacyjne.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_G%C3%B3ralski)
|
|
Andrzej Białynicki-Birula
(ur. 26 grudnia 1935 w
Nowogródku) – polski matematyk specjalizujący się w geometrii algebraicznej,
jeden z pionierów algebry różniczkowej, profesor zwyczajny, członek rzeczywisty
PAN, autor podręczników uniwersyteckich do algebry. Studiował na Uniwersytecie
Warszawskim, gdzie uzyskał tytuł magistra w 1956 roku. Po ukończeniu studiów
został asystentem w Instytucie Matematyki PAN i na Wydziale Matematyki
Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1958–1960 odbył staż naukowy w
Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, gdzie w 1960 roku uzyskał doktorat
(promotorem był Gerhard Hochschild; tytuł rozprawy: On Automorphisms and
Derivations of Simple Rings with Minimum Conditions). Następnie w latach
1962–1963 wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim. Jego wczesne wyniki
dotyczyły obszaru na granicy logiki i algebry. Współpracował wówczas z Heleną
Rasiową. Opublikował też pracę naukową dotyczącą topologii algebraicznej. W
swoim dorobku publikacyjnym ma szereg artykułów oraz książek. Po powrocie do
Polski w latach 1964–1970 pracował jako docent w Instytucie Matematyki PAN w
Warszawie, tam też uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 1970 roku uzyskał
tytuł profesora nadzwyczajnego i został wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim
(UW), a w roku 1978 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Prowadził 22
doktorantów. W latach 1977–1981 był dziekanem Wydziału Matematyki UW, a także
prorektorem UW i senatorem UW.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Bia%C5%82ynicki-Birula)
|
|
Andrzej Bielecki
(ur. 18 lutego 1961) – polski matematyk,
informatyk i cybernetyk (specjalności: systemy sztucznej inteligencji, teoria
układów dynamicznych, biomatematyka, cybernetyka), doktor habilitowany i
profesor nadzwyczajny, wykładowca akademicki na Akademii Górniczo-Hutniczej im.
S. Staszica. W 1985 roku ukończył studia na wydziale Matematyki i Fizyki
Uniwersytetu Jagiellońskiego na kierunku Fizyka. W 1992 roku ukończył studia
matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w roku 1998 obronił dysertację
„Gradientowe układy dynamiczne i proces nauki warstwowych sieci neuronowych“ i
uzyskał stopień doktora nauk matematycznych w zakresie matematyki na
Uniwersytecie Jagiellońskim. Na tej samej uczelni uzyskał w 2009 roku stopień
doktora habilitowanego nauk matematycznych ze specjalności „teoria układów
dynamicznych i zastosowania matematyki“. Pracował jako samodzielny fizyk w
Instytucie Fizyki UJ w latach 1985-86, specjalista w Uczelnianym Ośrodku
Elektronicznej Techniki Obliczeniowej Akademii Rolniczej w Krakowie (1987-1990),
w Instytucie Informatyki UJ (1990-1991 jako specjalista, 1991-2000 na stanowisku
asystenckim, 2000-2009 na stanowisku adiunkta, 2009-2010 na stanowisku starszego
wykładowcy, 2010-2012 na stanowisku adiunkta habilitowanego, od 1 marca 2012 do
30 września 2012 na stanowisku profesora nadzwyczajnego). W 1993 roku odbył
tygodniowy staż naukowy na Politechnice w Atenach w ramach programu SOCRATES.
Następnie w ramach tego samego programu i na tej samej uczelni odbył dwa staże:
5-miesięczny w 1994 roku oraz 7-tygodniowy w 1995 roku. W 1999 roku był
zatrudniony jako adiunkt na Uniwersytecie Illinois w Chicago. Od 2012 roku jest
profesorem nadzwyczajnym Akademii Górniczo-Hutniczej im. S. Staszica w Krakowie
w Katedrze Informatyki Stosowanej na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki,
Informatyki i Inżynierii Biomedycznej. Równocześnie kontynuuje współpracę z
Uniwersytetem Jagiellońskim – zarówno w aspekcie dydaktycznym, jak też naukowym.
Jest współzałożycielem i członkiem Instytutu Karola Wojtyły – fundacji naukowej,
której celem jest krzewienie myśli Karola Wojtyły. Naukowo zajmuje się teorią
układów dynamicznych, zarówno w aspekcie teoretycznym jak i aplikacyjnym,
podstawami teoretycznymi systemów sztucznej inteligencji oraz ich zastosowaniami
w medycynie, robotyce i energetyce, biomatematyką – matematyczne modele
transmisji sygnału w synapsie oraz cybernetyką ekonomiczną i biocybernetyką.
Andrzej Bielecki jest autorem 89 publikacji, w tym 25 na liście filadelfijskiej.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Bielecki)
|
 |
Andrzej Grzegorczyk
(ur. 22 sierpnia 1922 w Warszawie, zm. 20 marca 2014) – polski matematyk i
filozof, specjalizujący się w logice, podstawach matematyki oraz matematycznych
podstawach informatyki. był synem Piotra Grzegorczyka, historyka literatury
polskiej. W czasie II wojny światowej studiował na tajnych kompletach
Uniwersytetu Warszawskiego. Służył w powstaniu warszawskim, w batalionie
„Gustaw”, został ranny 13 sierpnia 1944 w eksplozji „czołgu pułapki” na ulicy
Kilińskiego w Warszawie, opuścił Warszawę z ludnością cywilną. W 1945 obronił
pracę magisterską z filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1946-1948
był asystentem Władysława Tatarkiewicza i sekretarzem redakcji Przeglądu
Filozoficznego. W 1950 roku obronił na Uniwersytecie Warszawskim pracę doktorską
z matematyki On topological spaces in Topologies without Points, napisaną pod
kierunkiem Andrzeja Stanisława Mostowskiego. W latach 1950-1974 pracował w
Instytucie Matematycznym PAN, w latach 1960-1968 równocześnie na Wydziale
Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. W 1960 mianowany profesorem
nadzwyczajnym. W 1967 roku prowadził wykłady na Uniwersytecie w Amsterdamie. Od
1967 był członkiem Sekcji Logiki w Międzynarodowej Unii Historii i Filozofii
Nauki. W 1972 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1974 został pracownikiem
Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, od 1982 kierował Pracownią Etyki.
Zainteresowania naukowe Andrzeja Grzegorczyka koncentrowały się na logice
matematycznej ze szczególnym uwzględnieniem problematyki rozstrzygalności,
teorii modeli, funkcji rekurencyjnych oraz zastosowania logiki w metodologii
nauk. Ponadto zajmował się podstawami racjonalnego poglądu na świat i tworzeniem
własnego systemu filozoficznego. Był także aktywnym członkiem warszawskiego
Klubu Inteligencji Katolickiej, jego wiceprezesem (1972-1973) i członkiem
zarządu (1973-1974, 1976-1978), od lat 70. angażował się w niezależne działania
ekumeniczne, w szczególności w ramach dialogu z prawosławiem, organizował w
swoim mieszkaniu spotkania z inteligencją rosyjską, propagował także wśród
opozycji ideę walki non-violence. W PRL informacje na temat Andrzeja
Grzegorczyka podlegały cenzurze. W 1977 jego nazwisko znajdowało się na
specjalnej liście osób pod szczególną kontrolą cenzury. Zalecenia cenzorskie
dotyczące jego osoby zanotował Tomasz Strzyżewski, który w swojej książce o
peerelowskiej cenzurze opublikował notkę informacyjną z 7 stycznia 1977 Głównego
Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Wytyczne dla cenzorów wymieniały
jego nazwisko z adnotacją: "Wszelkie próby popularyzowania w środkach masowego
przekazu (prasa codzienna, radio, TV, tygodniki społeczno-polityczne) niżej
wymienionych osób należy sygnalizować kierownictwu GUKPPiW". Zalecenia
cenzorskie zezwalały jedynie na publikacje w prasie specjalistycznej, naukowej
oraz skryptach itp.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Grzegorczyk)
|
 |
Andrzej Hulanicki (ur. 25 grudnia 1933 w Poznaniu, zm. 23
marca 2008 we Wrocławiu) – polski matematyk, specjalizował się w dziedzinie
analizy matematycznej, szczególnie analizie harmonicznej, oraz teorii
prawdopodobieństwa. Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, twórca wrocławskiej
szkoły analizy harmonicznej. urodził się 25 grudnia 1933 roku w Poznaniu.
Dzieciństwo spędził w Warszawie. W 1946 roku przyjechał do Wrocławia i zaczął
uczęszczać do I Liceum Ogólnokształcącego. W 1950 zdał maturę i podjął studia w
Instytucie Matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie w 1955 roku obronił
pracę magisterską. Tak rozpoczęła się jego przeszło pięćdziesięcioletnia kariera
naukowa. W 1959 wyjechał do Manchesteru na roczne stypendium finansowane przez
British Council. Tam zajmował się nieskończonymi grupami nieabelowymi i nauczył
się podstaw analizy harmonicznej. W 1960 roku, w Instytucie Matematycznym
Polskiej Akademii Nauk, obronił pracę doktorską. Promotorem jego pracy
doktorskiej był Stanisław Hartman. Habilitował się w 1963 roku. W 1969 otrzymał
tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1980 zwyczajnego. W 1963 roku spędził trzy
miesiące w Moskwie. Wtedy powstał jeden z jego podstawowych wyników dotyczących
grup ze średnią Banacha: każda reprezentacja unitarna grupy lokalnie zwartej
jest słabo zawarta w reprezentacji regularnej wtedy i tylko wtedy, gdy grupa ma
średnią Banacha. Twierdzenie to weszło już do klasyki i jest chyba jego
najczęściej cytowanym wynikiem. W 1970 roku Andrzej Hulanicki pojechał na
kongres do Nicei i tam zainteresował się problematyką Eliasa Steina, który
właśnie tworzył podstawy analizy na grupach nilpotentnych. Robiona początkowo
pod kątem reprezentacji półprostych grup Liego, rozwinęła się w potężną teorię.
Połączenie problematyki Steina z dotychczasowym doświadczeniem w zakresie
analizy harmonicznej na grupach dało rachunki funkcjonalne. Od 1972 roku
regularnie co dwa lata (z przerwą w stanie wojennym) organizował konferencje
starając się by uczestniczyli w nich najwybitniejsi matematycy. Jego uczniowie
kontynuują tę tradycję. W latach 1968-1983 pełnił funkcję dyrektora
wrocławskiego oddziału Instytutu Matematycznego PAN. W 1991 został członkiem
korespondentem, a w 2004 - członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. W 1992
otrzymał nagrodę Jurzykowskiego, a w 2002 tytuł doktora honoris causa
Uniwersytetu w Orleanie we Francji. Jest laureatem trzech nagród zespołowych
Ministra Edukacji (w 1996, 2003 i 2010-pośmiertnie). Otrzymał także nagrodę
Ministra Edukacji w 2004 za całokształt dorobku naukowego. Był promotorem 17
rozpraw doktorskich i autorem prawie 100 publikacji. Zmarł 23 marca 2008 roku we
Wrocławiu w Niedzielę Wielkanocną. Andrzej Hulanicki był wykładowcą Uniwersytetu
Opolskiego, Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Wrocławskiej Wyższej Szkoły
Informatyki Stosowanej.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Hulanicki)
|
 |
Andrzej Wojciech Trybulec (ur. 29 stycznia 1941, zm. 11
września 2013) – polski matematyk i informatyk, pracujący na Uniwersytecie w
Białymstoku. Był twórcą systemu automatycznego dowodzenia twierdzeń Mizar. Jego
praca doktorska, obroniona w 1974 r., dotyczyła topologii, a jej promotorem był
Karol Borsuk. Po uzyskaniu doktoratu Trybulec zainteresował się lingwistyką
matematyczną. W oparciu o aksjomatykę Tarskiego-Grothendiecka teorii mnogości
zapoczątkował prace nad systemem Mizar i założył bibliotekę Mizara (Mizar
Mathematical Library, MML), kolekcję sformalizowanych definicji pojęć
matematycznych i dowodów. Obecnie liczy ona ponad 10000 definicji i 52000
dowodów. Rodzina Trybulca to uznani matematycy: siostra Krystyna Kuperberg,
szwagier Włodzimierz Kuperberg i siostrzeniec Greg Kuperberg.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Trybulec)
|
 |
Andrzej Rotkiewicz (ur. 12 kwietnia 1931 w Warszawie, zm. 11
grudnia 2016 tamże) – polski matematyk, prof. dr. hab., specjalista z zakresu
teorii liczb. Ukończył liceum ogólnokształcące, a następnie studiował na
Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Jego mentorem i promotorem był
prof. Wacław Sierpiński, pod którego opieką przygotował dysertację pt. "O
własnościach wyrażenia a^n ± b^n", obronił ją 9 listopada 1963 w Instytucie
Matematycznym Polskiej Akademii Nauk i uzyskał tytuł doktora nauk
matematyczno-fizycznych. 13 czerwca 1975 przedstawił rozprawę habilitacyjną pt.
"O liczbach pierwszych i ich uogólnieniach", przez całe życie zawodowe był
związany z IM PAN, gdzie pracował nad zagadnieniami liczb pseudopierwszych i
liczb Lehmera. Do rozwiązywania równań diofantycznych opracował metodę, która
wiązała się z liczbami Lehmera i Fermat’s Last Theorem, a która m.in. od jego
nazwiska nazywana jest metodą Ko-Terajaninana-Rotkiewicza. W dniu 15 marca 2002
uzyskał tytuł profesora nauk matematycznych. Dorobek naukowy prof. Andrzeja
Rotkiewicza obejmuje ponad 40 prac naukowych, pierwszą z nich opublikował w 1956
roku, był również autorem monografii "Pseudoprime Numbers and Their
Generalizations". Pogrzeb miał miejsce na Cmentarzu Bródnowskim 22 grudnia 2016.
(https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Rotkiewicz)
|
listopad
2017, Tomasz Grębski
|