Andrzej Pelczar

(ur. 12 kwietnia 1937 w Gdańsku, zm. 18 maja 2010 w Krakowie) – polski matematyk, profesor, w latach 1990–1993 rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W 1959 ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1959–1960 był stypendystą Instytutu Matematycznego PAN, w latach 1960–1961 był asystentem w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W 1961 powrócił na Uniwersytet Jagielloński. Tam uzyskał stopień doktora (w 1964 na podstawie pracy O istnieniu i jednoznaczności rozwiązań problemu Darboux dla równań różniczkowych cząstkowych rzędu drugiego, typu parabolicznego napisanej pod kierunkiem Tadeusza Ważewskiego) i doktora habilitowanego (w 1972 na podstawie rozprawy zatytułowanej On some extensions of the retract theorem of Ważewski). W 1980 otrzymał tytuł profesora, został profesorem nadzwyczajnym, a w 1989 profesorem zwyczajnym. W latach 1981–2007 kierował Zakładem Równań Różniczkowych w Instytucie Matematyki UJ, w latach 1981–1984 i 1987–1990 był dyrektorem IM UJ, w latach 1984–1987 prorektorem ds. studenckich UJ, a w latach 1990–1993 rektorem UJ.
Specjalizował się w zakresie analizy matematycznej, układów dynamicznych i równań różniczkowych, kontynuował pracę Tadeusza Ważewskiego. Publikował podręczniki akademickie, w tym monografię poświęconą równaniom różniczkowym. Zajmował się też historią matematyki polskiej.
Od 1962 był członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego, w tym w latach 1975–1977 prezesem oddziału krakowskiego, w latach 1985–2010 członkiem zarządu, w latach 1985–1987 wiceprezesem, a w latach 1987–1991 prezesem PTM. Należał do założycieli European Mathematical Society, w latach 1997–2000 był jego wiceprzewodniczącym. W latach 1993–1996 był wiceprzewodniczącym, a w latach 1996–2002 przewodniczącym Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. Od 1998 był członkiem korespondentem, od 2008 członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności, w latach 2008–2010 dyrektorem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii PAU. W latach 1979–1993 był członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Wiadomości Matematyczne”, a w latach 1991–1996 członkiem komitetu redakcyjnego miesięcznika „Delta”. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Pelczar)

Andrzej Krzywicki

(ur. 2 lutego 1928 w Puławach) – polski matematyk, profesor nauk matematycznych, pracownik Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 1949 był pracownikiem Uniwersytetu Wrocławskiego. Doktoryzował się w 1957 (na podstawie pracy Sur la force frontale exercèe sur un obstacle par un liquide visqueux compressible napisanej pod kierunkiem Witolda Wolibnera i Jana Rzewuskiego), habilitował w 1967, w 1996 otrzymał tytuł profesora nauk matematycznych. W swych pracach kontynuował prace Witolda Wolibnera, zajmował się m.in. równaniami różniczkowymi cząstkowymi. Razem z Jackiem Szarskim i Nachmanem Aronszajnem uzyskał twierdzenie o silnej przedłużalności rozwiązań pewnych równań eliptycznych. W 1970 otrzymał Nagrodę Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. Stanisława Zaremby. W kwietniu 1978 został członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych. W 2005 został odznaczony Złotym Medalem Uniwersytetu Wrocławskiego. (https://www.math.uni.wroc.pl/users/krzywick)

Andrzej Zięba

(ur. 28 stycznia 1929 w Sporyszu (obecnie dzielnica Żywca), zm. 8 sierpnia 1986 w Wiedniu) – polski matematyk, astrofizyk, nauczyciel i wykładowca akademicki, związany z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Opolu oraz Uniwersytetem Jagiellońskim. Ukończył szkołę podstawową w Żywcu, a następnie szkołę średnią. Studiował matematykę na Uniwersytecie Wrocławskim, należąc do uczniów Hugona Steinhausa. W 1959 roku podjął pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, gdzie rok później objął stanowisko dziekana Wydziału Matematyczno-Fizycznego WSP, które pełnił do 1962 roku, zostając jednym z dwóch prorektorów WSP (do 1968 roku). Po odwołaniu ze względów politycznych prof. Maurycego Horna kierował faktycznie opolską uczelnią w okresie od 30 kwietnia do 30 sierpnia 1968 roku. W 1967 roku opublikował swoją głośną pracę pt. Teoria gier różniczkowych, która przyniosła mu rozgłos ogólnoeuropejski. Trzy lata później przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, gdzie wykładał astrofizykę relatywistyczną i kosmologię. W roku 1971 uzyskał etat w Obserwatorium Astronomicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Do 1975 roku równocześnie pracował na pół etatu w opolskiej WSP. Działał w Stronnictwie Demokratycznym. W latach 80. XX wieku emigrował z Polski, angażując się aktywnie w pomoc dla NSZZ „Solidarność”. Na emigracji wykładał najpierw w Bazylei, a następnie w Wiedniu, gdzie zmarł dość nieoczekiwanie w 1986 roku. Uchodził za wybitną indywidualność naukową. Był szczególnie popularny wśród studentów ze względu na swój bezpośredni stosunek do młodzieży. Wielokrotnie uczestniczył w studenckich rajdach turystycznych. Należał do namiętnych palaczy, a z papierosami nie rozstawał się nawet podczas wykładów. Od 1985 był członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Zi%C4%99ba_(matematyk)

Andrzej Turowicz

OSB (ur. 28 października 1904 w Przeworsku, zm. 25 listopada 1989 w Tyńcu) – polski matematyk oraz zakonnik benedyktyn (przyjął imię Bernard) i kapłan katolicki. W 1946 otrzymał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim, na podstawie rozprawy O funkcjonałach multiplikatywnych ciągłych ("Annales Polonici Mathematici", XX, 1947). W 1963 uzyskał stopień doktora habilitowanego, w 1969 zostaje profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Matematycznym PAN. Publikował prace dotyczące równań różniczkowych, analizy funkcjonalnej, algebry, teorii sterowania i teorii automatycznej regulacji, rachunku prawdopodobieństwa, logiki matematycznej, teorii gier i analizy numerycznej. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Turowicz

Andrzej Schinzel

(ur. 5 kwietnia 1937 w Sandomierzu) – polski matematyk, zajmujący się teorią liczb, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk. Ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim w roku 1960. Doktorat uzyskał pod kierownictwem prof. Wacława Sierpińskiego. Jest doktorem habilitowanym od roku 1962, profesorem nadzwyczajnym od roku 1967, zwyczajnym od roku 1974, członkiem-korespondentem PAN od roku 1979, członkiem rzeczywistym od roku 1994. Pracuje w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk. W 1998 uhonorowany doktoratem honoris causa Uniwersytetu w Caen. 19 grudnia 2011 takim samym tytułem uhonorował go Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Opublikował ponad 200 prac i zajmował się wieloma obszarami teorii liczb: analityczną teorią liczb, algebraiczną teorią liczb, równaniami diofantycznymi, geometrią liczb, szczególnie algebraicznymi i arytmetycznymi aspektami wielomianów. W ciągu czterdziestu lat był wydawcą Acta Arithmetica. Do grona jego doktorantów zaliczali się Henryk Iwaniec, Adam Grygiel i Roberto Avanzi. W roku 1992 otrzymał Medal im. Stefana Banacha. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Jest członkiem i protektorem czynnym Archikonfraterni Literackiej w Warszawie. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Schinzel)

Andrzej Stanisław Mostowski

(ur. 1 listopada 1913 we Lwowie, zm. 22 sierpnia 1975 w Vancouver, Kanada) – polski matematyk zajmujący się głównie podstawami matematyki, przedstawiciel warszawskiej szkoły matematycznej. Syn Stanisława. W 1931 roku ukończył gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie i wstąpił na Uniwersytet Warszawski, gdzie studiował pod kierunkiem Tarskiego, Kuratowskiego i Lindenbauma. Doktoryzował się w 1938 roku na podstawie rozprawy O niezależności definicji skończoności w systemie logiki napisanej pod kierunkiem Kuratowskiego i Tarskiego. Po inwazji niemieckiej w 1939 r. na Polskę pracował jako księgowy. W latach 1942-1944 uczył na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim. We wrześniu 1944 roku ożenił się z Marią Matuszewską. Po powstaniu warszawskim Niemcy chcieli wysłać go do obozu koncentracyjnego, ale dzięki pomocy pielęgniarek ukrył się w szpitalu. Habilitował się w 1945 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od roku 1946 aż do śmierci pracował na Uniwersytecie Warszawskim; od 1947 roku jako profesor nadzwyczajny na tej uczelni, a od 1951 roku jako profesor zwyczajny. W roku akademickim 1948-1949 pracował w Instytucie Badań Zaawansowanych w Princeton, w 1958-1959 wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a w 1969-1970 w All Souls College w Oksfordzie w Wielkiej Brytanii. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954). W 1956 roku został członkiem korespondentem, a w 1963 roku członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk; w 1973 roku został członkiem Fińskiej Akademii Nauk. W latach 1945-1975 (tj. od końca II wojny światowej do swej śmierci) Mostowski był naukowcem, wokół którego środkowały się badania podstaw matematyki w Polsce. Oprócz swoich uczniów, przede wszystkim na Uniwersytecie Warszawskim i w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk, Mostowski współpracował z wszystkimi polskimi grupami badaczy podstaw, tak matematyki, jak i innych dziedzin ścisłych (np. informatyki) czy filozofii. Książka Andrzej Mostowski and Foundational Studies zawiera szereg artykułów i wspomnień poświęconych Mostowskiemu. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Stanis%C5%82aw_Mostowski)

Andrzej Tadeusz Alexiewicz

(ur. 11 lutego 1917 we Lwowie, zm. 11 lipca 1995) – polski matematyk, profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, doktor habilitowany, autor publikacji naukowych. W 1935 ukończył Państwowe VI Gimnazjum Męskie im. Stanisława Staszica we Lwowie, po czym podjął studia z zakresu fizyki, a później matematyki na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1940, już podczas pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa obronił pracę magisterską pisaną pod kierunkiem Eustachego Żylińskiego. W 1941 został asystentem na Uniwersytecie. Po wkroczeniu do Lwowa wojsk niemieckich wraz z wieloma innymi przedstawicielami polskiej nauki i kultury znalazł schronienie przed represjami okupanta w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. W 1944 u prof. Władysława Orlicza obronił doktorat na Tajnym Uniwersytecie we Lwowie. W maju 1945 wraz z prof. Orliczem opuścił Lwów udając się do Poznania, gdzie podjął pracę naukową na UAM. Na tej uczelni w 1948 roku uzyskał habilitację, w 1953 tytuł profesora nadzwyczajnego a w 1961 zwyczajnego. Był najpierw prodziekanem (1951-54), a później dziekanem (1954-55) Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego oraz prorektorem UAM (1956-59). Wykładał też gościnnie na uczelniach amerykańskich. Przez 18 lat, do przejścia na emeryturę w 1987 roku piastował stanowisko dyrektora Instytutu Matematyki UAM. Był również prezesem Oddziału Poznańskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego i Oddziału Poznańskiego Towarzystwa Miłośników Lwowa. W 1952 otrzymał Nagrodę im. Stefana Banacha. Pochowany na cmentarzu św. Jana Vianneya w Poznaniu. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Alexiewicz)

Andrzej Jankowski

Urodził się 20 kwietnia 1938 roku w Toruniu. Ojciec Andrzeja, pan Edward Jankowski aresztowany przez gestapo w Warszawie w 1942r., stracony został w Sachscnhausen-Oranicnburpu na początku 1945r. Po wojnie pani Jankowska przeniosła się z synem do Gdańska. W roku 1955 Andrzej ukończył w Gdańsku Technikum Przemysłu Okrętowego i rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom magistra otrzymał w czerwcu 1960 roku i w tym samym roku rozpoczął pracę jako asystent w Seminarium Matematycznym w UMK. Na studiach interesował się początkowo podstawami geometrii. Z okresu studiów pochodzi pierwsza jego praca na ten temat. Przełom lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych był przede wszystkim okresem wielkich sukcesów topologii algebraicznej i różniczkowej. Znaleziono odpowiedź na wiele klasycznych problemów. W pracach J. Milnora, S. Smale'a, J. F. Adamsa topologia algebraiczna dowodziła siły i skuteczności swych metod. W tym też kierunku, jeszcze podczas studiów, ewoluowały zainteresowania Andrzeja. Nie było to łatwe. Tradycji topologii algebraicznej i różniczkowej w Polsce właściwie nie było. Początkowo Andrzej bierze udział w seminarium z topologii i algebry homologicznej prowadzonym na UMK przez A. Granasa. W tym okresie powstaje wspólna z A. Granasem i K. Gębą praca z topologii nieskończenie wymiarowej. 1 października 1962 roku Andrzej przenosi się na Uniwersytet Warszawski, gdzie rozpoczyna pracę jako starszy asystent. Doktorat, który przygotowuje, dotyczy już topologii algebraicznej. W czerwcu 1966 roku broni pracy doktorskiej z teorii homotopii O homotopijnej klasyfikacji odwzorowań. Tematem jej jest konstrukcja teorii przeszkód do rozszerzania odwzorowań, dualnej do standardowej teorii przeszkód opartej na rozkładzie Moore'a-Postnikowa odwzorowania. Teoria Jankowskiego oparta jest na rozkładzie homologicznym odwzorowania (wg Eckmanna-Hiltona). Streszczenie tej pracy zostanie później opublikowane w. W październiku 1966 roku otrzymuje nominację na adiunkta Katedry Topologii UW. W roku akademickim 1966/67 obok innych zajęć prowadzi seminarium z podstaw topologii algebraicznej dla studentów oraz wykład monograficzny z algebry homologicznej w ramach Międzyuczelnianej Rady Matematycznej. W ten sposób rozpoczyna pracę mającą na celu przyciągnięcie studentów do topologii algebraicznej i stworzenie grupy aktywnie się nią zajmującej. Seminarium to będzie kontynuowane w następnych latach, podobnie jak wykłady monograficzne w ramach Rady. W pracy tej towarzyszą mu wysiłki innych. W 1967 roku rozpoczyna działalność ogólnopolskie seminarium z topologii algebraicznej, prowadzone przez A. Granasa. W tymże 1967 roku odbywa się w Sopocie I Letnia Szkoła Topologii Algebraicznej, zorganizowana przez A. Granasa i K. Gębę. W lalach następnych organizowane będą dalsze szkoły tego rodzaju przy powiększanym się gronie słuchaczy i z udziałem matematyków zagranicznych. Andrzej Jankowski w tym czasie pracuje już w oddziale IM PAN w Sopocie uczestniczy w pracach seminarium ogólnopolskiego i jest jednym z wykładowców na I Szkole. Odtąd będzie wykładał na wszystkich kolejnych, a z czasem przejmie ich organizację i kierownictwo. Dziedziną badań naukowych Andrzeja w latach 1966-1970 pozostaje nadal teoria homotopii, ale do tego dołączają się badania w dziedzinie topologii różniczkowej, a szczególnie teorii bordyzmów. W lutym 1969 roku Andrzej przeniósł się z Uniwersytetu Warszawskiego do Instytutu Matematycznego Polskiej Akademii Nauk, gdzie objął stanowisko adiunkta. Od jesieni 1969 rozpoczął prowadzenie seminarium z topologii różniczkowej dla pracowników Instytutu, Uniwersytetu i dla doktorantów. Za przedmiot wiodący seminarium wybrał działania zwartych grup Liego na rozmaitościach. Ten temat będzie przez następne lata dominował w pracach skupiającej się wokół niego grupy studentów, asystentów i doktorantów. W latach 1970-1971 powstaje praca Algebras of the cohomology operations in some cohomology theories. Powielona w sierpniu 1971 jako Preprint no 19 Instytutu Matematycznego PAN, praca ta stała się jego rozprawą habilitacyjną; habilitował się na jej podstawie w czerwcu 1972 roku. W grudniu 1970 roku Andrzej wyjeżdża na roczny staż naukowy do Moskwy. Współpracuje tam z S.P. Nowikowem, A.S. Miszczenka, W.M. Buchsztaberem i innymi. Po powrocie do Polski przenosi się do Gdańska. Pracuje w Oddziale Gdańskim IM PAN. Prowadzi seminarium i wykład z topologii algebraicznej przeznaczone dla doktorantów i młodej kadry. Jednocześnie prowadzi wykłady z topologii i geometrii różniczkowej na nowo powstałym Uniwersytecie Gdańskim. Prace Andrzeja powstałe w latach 1971-1973 zostały nagrodzone przez Polskie Towarzystwo Matematyczne nagrodą im. S. Zaremby, przyznaną mu w 1974 roku. W lutym 1975 przebywa przez miesiąc na Uniwersytecie w Oxfordzie na stypendium Międzynarodowej Unii Matematycznej, wygłaszając referaty zarówno w Oxfordzie, jak i w Cambridge, Londynie, Warwick i Manchester. W sierpniu 1975 roku Andrzej Jankowski pojechał na wyprawę wysokogórską w Hindukusz z której już nie powrócił. Został pochowany na plato na wysokości 7000 m. w masywie Tirich Mir. (https://mat.ug.edu.pl/wp-content/uploads/2013/09/Andrzej-Jankowski.pdf)

Andrzej Zarach

(ur. 2 czerwca 1948 w Kościerzynie) - polski matematyk, naukowiec, działacz opozycji PRL. Między 1965 a 1971 rokiem, studiował na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Wrocławskiego. Jako student zdobył pierwsze miejsce na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Matematycznej w 1965 roku. Tytuł magistra uzyskał w 1971, po czym został zatrudniony jako pracownik naukowy na Politechnice Wrocławskiej. Doktorat ukończył w 1976 roku. W czerwcu 1980 roku otrzymał wymówienie z pracy, lecz był przywrócony we wrześniu po sprzeciwie Rady Naukowej Instytutu. W 1990 roku emigrował do USA, gdzie został profesorem matematyki na University of Pennsylvania. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Zarach)

Andrzej Góralski

(ur. 1936) – polski matematyk, metodolog, teoretyk twórczości i heurysta, doktor habilitowany, profesor Akademii Pedagogiki Specjalnej. Obronił pracę doktorską Badania dynamiki nieustalonej wymiany ciepła w wymienniku-zasobniku pod kierunkiem doc. dr Leona Kołodziejczyka. Sformułował zręby teorii twórczości i upowszechnił heurystykę w Polsce. Wniósł wkład do metodologii badań naukowych, przede wszystkim przez rozwinięcie statystyki kwalitatywnej oraz pedagogiki, przede wszystkim przez uformowanie pedagogiki twórczości i pedagogiki zdolności. W latach 1968-1970 organizator Krajowej Dyspozycji Gazu. Od 1981 roku prowadzi kształcenie pedagogów twórczości w różnych zakresach i na różnych szczeblach. Od 2002 prowadzi w Warszawie, Lwowie i w Mińsku międzyuczelniane Seminarium Teorii Twórczości. Redaktor Naczelny pisma Wspólnotowość i postawa Uniwersalistyczna. Wypromował 9 doktorów, sporządził 3 recenzje doktorskie i 2 recenzje habilitacyjne. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_G%C3%B3ralski)

Andrzej Białynicki-Birula

(ur. 26 grudnia 1935 w Nowogródku) – polski matematyk specjalizujący się w geometrii algebraicznej, jeden z pionierów algebry różniczkowej, profesor zwyczajny, członek rzeczywisty PAN, autor podręczników uniwersyteckich do algebry. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał tytuł magistra w 1956 roku. Po ukończeniu studiów został asystentem w Instytucie Matematyki PAN i na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1958–1960 odbył staż naukowy w Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, gdzie w 1960 roku uzyskał doktorat (promotorem był Gerhard Hochschild; tytuł rozprawy: On Automorphisms and Derivations of Simple Rings with Minimum Conditions). Następnie w latach 1962–1963 wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim. Jego wczesne wyniki dotyczyły obszaru na granicy logiki i algebry. Współpracował wówczas z Heleną Rasiową. Opublikował też pracę naukową dotyczącą topologii algebraicznej. W swoim dorobku publikacyjnym ma szereg artykułów oraz książek. Po powrocie do Polski w latach 1964–1970 pracował jako docent w Instytucie Matematyki PAN w Warszawie, tam też uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 1970 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i został wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim (UW), a w roku 1978 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Prowadził 22 doktorantów. W latach 1977–1981 był dziekanem Wydziału Matematyki UW, a także prorektorem UW i senatorem UW. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Bia%C5%82ynicki-Birula)

Andrzej Bielecki

(ur. 18 lutego 1961) – polski matematyk, informatyk i cybernetyk (specjalności: systemy sztucznej inteligencji, teoria układów dynamicznych, biomatematyka, cybernetyka), doktor habilitowany i profesor nadzwyczajny, wykładowca akademicki na Akademii Górniczo-Hutniczej im. S. Staszica. W 1985 roku ukończył studia na wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego na kierunku Fizyka. W 1992 roku ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w roku 1998 obronił dysertację „Gradientowe układy dynamiczne i proces nauki warstwowych sieci neuronowych“ i uzyskał stopień doktora nauk matematycznych w zakresie matematyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Na tej samej uczelni uzyskał w 2009 roku stopień doktora habilitowanego nauk matematycznych ze specjalności „teoria układów dynamicznych i zastosowania matematyki“. Pracował jako samodzielny fizyk w Instytucie Fizyki UJ w latach 1985-86, specjalista w Uczelnianym Ośrodku Elektronicznej Techniki Obliczeniowej Akademii Rolniczej w Krakowie (1987-1990), w Instytucie Informatyki UJ (1990-1991 jako specjalista, 1991-2000 na stanowisku asystenckim, 2000-2009 na stanowisku adiunkta, 2009-2010 na stanowisku starszego wykładowcy, 2010-2012 na stanowisku adiunkta habilitowanego, od 1 marca 2012 do 30 września 2012 na stanowisku profesora nadzwyczajnego). W 1993 roku odbył tygodniowy staż naukowy na Politechnice w Atenach w ramach programu SOCRATES. Następnie w ramach tego samego programu i na tej samej uczelni odbył dwa staże: 5-miesięczny w 1994 roku oraz 7-tygodniowy w 1995 roku. W 1999 roku był zatrudniony jako adiunkt na Uniwersytecie Illinois w Chicago. Od 2012 roku jest profesorem nadzwyczajnym Akademii Górniczo-Hutniczej im. S. Staszica w Krakowie w Katedrze Informatyki Stosowanej na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Inżynierii Biomedycznej. Równocześnie kontynuuje współpracę z Uniwersytetem Jagiellońskim – zarówno w aspekcie dydaktycznym, jak też naukowym. Jest współzałożycielem i członkiem Instytutu Karola Wojtyły – fundacji naukowej, której celem jest krzewienie myśli Karola Wojtyły. Naukowo zajmuje się teorią układów dynamicznych, zarówno w aspekcie teoretycznym jak i aplikacyjnym, podstawami teoretycznymi systemów sztucznej inteligencji oraz ich zastosowaniami w medycynie, robotyce i energetyce, biomatematyką – matematyczne modele transmisji sygnału w synapsie oraz cybernetyką ekonomiczną i biocybernetyką. Andrzej Bielecki jest autorem 89 publikacji, w tym 25 na liście filadelfijskiej. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Bielecki)

Andrzej Grzegorczyk

(ur. 22 sierpnia 1922 w Warszawie, zm. 20 marca 2014) – polski matematyk i filozof, specjalizujący się w logice, podstawach matematyki oraz matematycznych podstawach informatyki. był synem Piotra Grzegorczyka, historyka literatury polskiej. W czasie II wojny światowej studiował na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego. Służył w powstaniu warszawskim, w batalionie „Gustaw”, został ranny 13 sierpnia 1944 w eksplozji „czołgu pułapki” na ulicy Kilińskiego w Warszawie, opuścił Warszawę z ludnością cywilną. W 1945 obronił pracę magisterską z filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1946-1948 był asystentem Władysława Tatarkiewicza i sekretarzem redakcji Przeglądu Filozoficznego. W 1950 roku obronił na Uniwersytecie Warszawskim pracę doktorską z matematyki On topological spaces in Topologies without Points, napisaną pod kierunkiem Andrzeja Stanisława Mostowskiego. W latach 1950-1974 pracował w Instytucie Matematycznym PAN, w latach 1960-1968 równocześnie na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego. W 1960 mianowany profesorem nadzwyczajnym. W 1967 roku prowadził wykłady na Uniwersytecie w Amsterdamie. Od 1967 był członkiem Sekcji Logiki w Międzynarodowej Unii Historii i Filozofii Nauki. W 1972 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1974 został pracownikiem Instytutu Filozofii i Socjologii PAN, od 1982 kierował Pracownią Etyki. Zainteresowania naukowe Andrzeja Grzegorczyka koncentrowały się na logice matematycznej ze szczególnym uwzględnieniem problematyki rozstrzygalności, teorii modeli, funkcji rekurencyjnych oraz zastosowania logiki w metodologii nauk. Ponadto zajmował się podstawami racjonalnego poglądu na świat i tworzeniem własnego systemu filozoficznego. Był także aktywnym członkiem warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej, jego wiceprezesem (1972-1973) i członkiem zarządu (1973-1974, 1976-1978), od lat 70. angażował się w niezależne działania ekumeniczne, w szczególności w ramach dialogu z prawosławiem, organizował w swoim mieszkaniu spotkania z inteligencją rosyjską, propagował także wśród opozycji ideę walki non-violence. W PRL informacje na temat Andrzeja Grzegorczyka podlegały cenzurze. W 1977 jego nazwisko znajdowało się na specjalnej liście osób pod szczególną kontrolą cenzury. Zalecenia cenzorskie dotyczące jego osoby zanotował Tomasz Strzyżewski, który w swojej książce o peerelowskiej cenzurze opublikował notkę informacyjną z 7 stycznia 1977 Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Wytyczne dla cenzorów wymieniały jego nazwisko z adnotacją: "Wszelkie próby popularyzowania w środkach masowego przekazu (prasa codzienna, radio, TV, tygodniki społeczno-polityczne) niżej wymienionych osób należy sygnalizować kierownictwu GUKPPiW". Zalecenia cenzorskie zezwalały jedynie na publikacje w prasie specjalistycznej, naukowej oraz skryptach itp. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Grzegorczyk)

Andrzej Hulanicki (ur. 25 grudnia 1933 w Poznaniu, zm. 23 marca 2008 we Wrocławiu) – polski matematyk, specjalizował się w dziedzinie analizy matematycznej, szczególnie analizie harmonicznej, oraz teorii prawdopodobieństwa. Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, twórca wrocławskiej szkoły analizy harmonicznej.  urodził się 25 grudnia 1933 roku w Poznaniu. Dzieciństwo spędził w Warszawie. W 1946 roku przyjechał do Wrocławia i zaczął uczęszczać do I Liceum Ogólnokształcącego. W 1950 zdał maturę i podjął studia w Instytucie Matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie w 1955 roku obronił pracę magisterską. Tak rozpoczęła się jego przeszło pięćdziesięcioletnia kariera naukowa. W 1959 wyjechał do Manchesteru na roczne stypendium finansowane przez British Council. Tam zajmował się nieskończonymi grupami nieabelowymi i nauczył się podstaw analizy harmonicznej. W 1960 roku, w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk, obronił pracę doktorską. Promotorem jego pracy doktorskiej był Stanisław Hartman. Habilitował się w 1963 roku. W 1969 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1980 zwyczajnego. W 1963 roku spędził trzy miesiące w Moskwie. Wtedy powstał jeden z jego podstawowych wyników dotyczących grup ze średnią Banacha: każda reprezentacja unitarna grupy lokalnie zwartej jest słabo zawarta w reprezentacji regularnej wtedy i tylko wtedy, gdy grupa ma średnią Banacha. Twierdzenie to weszło już do klasyki i jest chyba jego najczęściej cytowanym wynikiem. W 1970 roku Andrzej Hulanicki pojechał na kongres do Nicei i tam zainteresował się problematyką Eliasa Steina, który właśnie tworzył podstawy analizy na grupach nilpotentnych. Robiona początkowo pod kątem reprezentacji półprostych grup Liego, rozwinęła się w potężną teorię. Połączenie problematyki Steina z dotychczasowym doświadczeniem w zakresie analizy harmonicznej na grupach dało rachunki funkcjonalne. Od 1972 roku regularnie co dwa lata (z przerwą w stanie wojennym) organizował konferencje starając się by uczestniczyli w nich najwybitniejsi matematycy. Jego uczniowie kontynuują tę tradycję. W latach 1968-1983 pełnił funkcję dyrektora wrocławskiego oddziału Instytutu Matematycznego PAN. W 1991 został członkiem korespondentem, a w 2004 - członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. W 1992 otrzymał nagrodę Jurzykowskiego, a w 2002 tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Orleanie we Francji. Jest laureatem trzech nagród zespołowych Ministra Edukacji (w 1996, 2003 i 2010-pośmiertnie). Otrzymał także nagrodę Ministra Edukacji w 2004 za całokształt dorobku naukowego. Był promotorem 17 rozpraw doktorskich i autorem prawie 100 publikacji. Zmarł 23 marca 2008 roku we Wrocławiu w Niedzielę Wielkanocną. Andrzej Hulanicki był wykładowcą Uniwersytetu Opolskiego, Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Wrocławskiej Wyższej Szkoły Informatyki Stosowanej. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Hulanicki)

Andrzej Wojciech Trybulec (ur. 29 stycznia 1941, zm. 11 września 2013) – polski matematyk i informatyk, pracujący na Uniwersytecie w Białymstoku. Był twórcą systemu automatycznego dowodzenia twierdzeń Mizar. Jego praca doktorska, obroniona w 1974 r., dotyczyła topologii, a jej promotorem był Karol Borsuk. Po uzyskaniu doktoratu Trybulec zainteresował się lingwistyką matematyczną. W oparciu o aksjomatykę Tarskiego-Grothendiecka teorii mnogości zapoczątkował prace nad systemem Mizar i założył bibliotekę Mizara (Mizar Mathematical Library, MML), kolekcję sformalizowanych definicji pojęć matematycznych i dowodów. Obecnie liczy ona ponad 10000 definicji i 52000 dowodów. Rodzina Trybulca to uznani matematycy: siostra Krystyna Kuperberg, szwagier Włodzimierz Kuperberg i siostrzeniec Greg Kuperberg. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Trybulec)

Andrzej Rotkiewicz (ur. 12 kwietnia 1931 w Warszawie, zm. 11 grudnia 2016 tamże) – polski matematyk, prof. dr. hab., specjalista z zakresu teorii liczb. Ukończył liceum ogólnokształcące, a następnie studiował na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Jego mentorem i promotorem był prof. Wacław Sierpiński, pod którego opieką przygotował dysertację pt. "O własnościach wyrażenia a^n ± b^n", obronił ją 9 listopada 1963 w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk i uzyskał tytuł doktora nauk matematyczno-fizycznych. 13 czerwca 1975 przedstawił rozprawę habilitacyjną pt. "O liczbach pierwszych i ich uogólnieniach", przez całe życie zawodowe był związany z IM PAN, gdzie pracował nad zagadnieniami liczb pseudopierwszych i liczb Lehmera. Do rozwiązywania równań diofantycznych opracował metodę, która wiązała się z liczbami Lehmera i Fermat’s Last Theorem, a która m.in. od jego nazwiska nazywana jest metodą Ko-Terajaninana-Rotkiewicza. W dniu 15 marca 2002 uzyskał tytuł profesora nauk matematycznych. Dorobek naukowy prof. Andrzeja Rotkiewicza obejmuje ponad 40 prac naukowych, pierwszą z nich opublikował w 1956 roku, był również autorem monografii "Pseudoprime Numbers and Their Generalizations". Pogrzeb miał miejsce na Cmentarzu Bródnowskim 22 grudnia 2016. (https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Rotkiewicz)